Çocuk tiyatrosu ciddi bir "iş"tir.

Yalvaç Ural7’DEN 77’YE OKUL DIŞI BİLGİLER
yural@milliyet.com.tr

Çocuk tiyatrosu ciddi bir “iş”tir

4 Ocak Pazar 2009

Büyük tiyatrolarına /Konuşuyorlar /Yerli yersiz gülüyorlar diye /Çocukları almıyorlar. /Ama çocuk tiyatrolarına /Ellerini kollarını sallayarak /Giriyor büyükler. /Hadi neyse /Girdiklerine göre /Oyunu izleseler ya /Ne gezer... / “Yavaş gülün” /“Bağırmayın” /“Alkışlamayın” diye /Bir de bizleri /Rahatsız ediyorlar. Y.U.
*  *  *
Bu şiiri yazdığım yıllarda çocuk tiyatrosundan çok umutluydum. Çünkü yıllarca çocuk oyunları yazmış, oyunları hep ses getirmiş,  ünlü bir şarkıcımız bile soyadını onun yazdığı bir oyunda oynadığı “Karaböcek” karakterinden almıştı.  Muhsin Ertuğrul’un yardımcılığını yapmış olan yazar, şair Mümtaz Zeki Taşkın ağabeyimiz çocuk tiyatroları konusunda hep beni yüreklendirir, oyun yazmamı isterdi.  1979’da Milliyet Sanat dergisinin açtığı bir “Çocuk Oyunları Yarışması”na katıldım. Birinci olmasam da, “Gelincikler ve Tarlafareleri” adlı oyunumla ödül almıştım. Aradan neredeyse 30 yıl geçti. Oyun sahnelenmediği gibi, “Yalvaç, senin şöyle bir oyunun vardı, teksini ver de okuyalım,” diyen bir tiyatro adamı bile çıkmadı karşıma. 
*  *  *
“La Fonten Orman Mahkemesinde” adlı eserimi ilk kez tiyatroya AÇT’nin kurucusu ve yöneticisi, usta oyuncu ve yönetmen Salih Kalyon uyarladı. Başarıyla da sergiledi. Daha sonra da Dersu Yavuz Altun müzikal ve farklı bir yorumla sahneye uyarladı. Oyun bu yıl Sadri Alışık Çocuk Tiyatrosu tarafından çeşitli salonlarda sergileniyor. 
*  *  *

DT’de biri beş, biri dört yıldır repertuardan geçmiş, sahnelenmeyi bekleyen iki oyunum var: “Tekir Noktalama İşaretlerini Öğretiyor” ve “Korkuluğun Kalbi.” İlki yıllar önce çizgi film olarak televizyona 32 bölümlük bir dizi olarak uyarlandı. Tarzında benzersiz bir çalışma olarak kabul edildi. “Korkuluğun Kalbi” de Makedonca, Farsça ve Almancaya yayımlandı. Almanya’da çok satan kitaplar listesine girdi. Ama beş yıldır DT’de sahnelenmeyi bekliyor. 
*  *  *
Çevremdeki gençlere tiyatrodan söz ettiğim zaman, hemen, “Ben tiyatrodan nefret ediyorum!” yanıtını yapıştırıyorlar. Buna çok üzülüyorum. Ama neye yarar? Bu hafta gazete eklerinde yayınlanan çocuk tiyatroları ilanlarına bakınca nefretin nedenini bir kez daha anladım. 30 yıldır değişen bir şey yok. Nedeninin de yanıtı yok. Tiyatroların adını, reklamlarını yapmamak için yazmıyorum, ama oynadıkları oyunlara bakmak yeterli:  “Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler”, “Kırmızı Başlıklı Kız”, “Bremen Mızıkacıları”, “Arı Maya”, “Çizmeli Kedi”, “Sevimli Dinozor”, “Kedi Tırtık”, “Deniz Kızı”, “Periler Ülkesi”, “Prenses ile Deniz Kızı”... Neyse ki, Hansel’le kız kardeşi bu sene yok... 
Bu oyunlarla büyüyen çocuklardan, üzgünüm 30 yıl daha bir tiyatro seyircisi çıkmaz.

15.01.2009,Milliyet

Düzenleyen mgerdan - 15.Ocak.2009 Saat 19:18

Yazar	Mesaj Konu Arama Konu Seçenekleri Yanıt Yaz Yeni Konu Oluştur Konuyu Yazdır
mgerdan Üye Profili Üyenin Mesajlarını Bul Yönetici Kayıt Tarihi: 15.Eylül.2008 Aktif Durum: Aktif Değil Gönderilenler: 267	Alıntı Cevapla Konu: Çocuk tiyatrosu ciddi bir "iş"tir. Gönderim Zamanı: 15.Ocak.2009 Saat 19:18
	Yalvaç Ural7’DEN 77’YE OKUL DIŞI BİLGİLER yural@milliyet.com.tr Çocuk tiyatrosu ciddi bir “iş”tir 4 Ocak Pazar 2009 Büyük tiyatrolarına /Konuşuyorlar /Yerli yersiz gülüyorlar diye /Çocukları almıyorlar. /Ama çocuk tiyatrolarına /Ellerini kollarını sallayarak /Giriyor büyükler. /Hadi neyse /Girdiklerine göre /Oyunu izleseler ya /Ne gezer... / “Yavaş gülün” /“Bağırmayın” /“Alkışlamayın” diye /Bir de bizleri /Rahatsız ediyorlar. Y.U. * * * Bu şiiri yazdığım yıllarda çocuk tiyatrosundan çok umutluydum. Çünkü yıllarca çocuk oyunları yazmış, oyunları hep ses getirmiş, ünlü bir şarkıcımız bile soyadını onun yazdığı bir oyunda oynadığı “Karaböcek” karakterinden almıştı. Muhsin Ertuğrul’un yardımcılığını yapmış olan yazar, şair Mümtaz Zeki Taşkın ağabeyimiz çocuk tiyatroları konusunda hep beni yüreklendirir, oyun yazmamı isterdi. 1979’da Milliyet Sanat dergisinin açtığı bir “Çocuk Oyunları Yarışması”na katıldım. Birinci olmasam da, “Gelincikler ve Tarlafareleri” adlı oyunumla ödül almıştım. Aradan neredeyse 30 yıl geçti. Oyun sahnelenmediği gibi, “Yalvaç, senin şöyle bir oyunun vardı, teksini ver de okuyalım,” diyen bir tiyatro adamı bile çıkmadı karşıma. * * * “La Fonten Orman Mahkemesinde” adlı eserimi ilk kez tiyatroya AÇT’nin kurucusu ve yöneticisi, usta oyuncu ve yönetmen Salih Kalyon uyarladı. Başarıyla da sergiledi. Daha sonra da Dersu Yavuz Altun müzikal ve farklı bir yorumla sahneye uyarladı. Oyun bu yıl Sadri Alışık Çocuk Tiyatrosu tarafından çeşitli salonlarda sergileniyor. * * * DT’de biri beş, biri dört yıldır repertuardan geçmiş, sahnelenmeyi bekleyen iki oyunum var: “Tekir Noktalama İşaretlerini Öğretiyor” ve “Korkuluğun Kalbi.” İlki yıllar önce çizgi film olarak televizyona 32 bölümlük bir dizi olarak uyarlandı. Tarzında benzersiz bir çalışma olarak kabul edildi. “Korkuluğun Kalbi” de Makedonca, Farsça ve Almancaya yayımlandı. Almanya’da çok satan kitaplar listesine girdi. Ama beş yıldır DT’de sahnelenmeyi bekliyor. * * * Çevremdeki gençlere tiyatrodan söz ettiğim zaman, hemen, “Ben tiyatrodan nefret ediyorum!” yanıtını yapıştırıyorlar. Buna çok üzülüyorum. Ama neye yarar? Bu hafta gazete eklerinde yayınlanan çocuk tiyatroları ilanlarına bakınca nefretin nedenini bir kez daha anladım. 30 yıldır değişen bir şey yok. Nedeninin de yanıtı yok. Tiyatroların adını, reklamlarını yapmamak için yazmıyorum, ama oynadıkları oyunlara bakmak yeterli: “Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler”, “Kırmızı Başlıklı Kız”, “Bremen Mızıkacıları”, “Arı Maya”, “Çizmeli Kedi”, “Sevimli Dinozor”, “Kedi Tırtık”, “Deniz Kızı”, “Periler Ülkesi”, “Prenses ile Deniz Kızı”... Neyse ki, Hansel’le kız kardeşi bu sene yok... Bu oyunlarla büyüyen çocuklardan, üzgünüm 30 yıl daha bir tiyatro seyircisi çıkmaz. 15.01.2009,Milliyet Düzenleyen mgerdan - 15.Ocak.2009 Saat 19:18

terapist Üye Profili Üyenin Mesajlarını Bul Yönetici Kayıt Tarihi: 01.Ocak.2007 Aktif Durum: Aktif Değil Gönderilenler: 1803	Alıntı Cevapla Gönderim Zamanı: 16.Kasım.2009 Saat 08:14
	Aynı dertten muzdaripiz... o halde Yalvaç Ural dostumuzun yazısının son paragrafını alalım ve bir kez de burada yayınlayalım... Çevremdeki gençlere tiyatrodan söz ettiğim zaman, hemen, “Ben tiyatrodan nefret ediyorum!” yanıtını yapıştırıyorlar. Buna çok üzülüyorum. Ama neye yarar? Bu hafta gazete eklerinde yayınlanan çocuk tiyatroları ilanlarına bakınca nefretin nedenini bir kez daha anladım. 30 yıldır değişen bir şey yok. Nedeninin de yanıtı yok. Tiyatroların adını, reklamlarını yapmamak için yazmıyorum, ama oynadıkları oyunlara bakmak yeterli: “Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler”, “Kırmızı Başlıklı Kız”, “Bremen Mızıkacıları”, “Arı Maya”, “Çizmeli Kedi”, “Sevimli Dinozor”, “Kedi Tırtık”, “Deniz Kızı”, “Periler Ülkesi”, “Prenses ile Deniz Kızı”... Neyse ki, Hansel’le kız kardeşi bu sene yok... Bu oyunlarla büyüyen çocuklardan, üzgünüm 30 yıl daha bir tiyatro seyircisi çıkmaz. Düzenleyen terapist - 06.Eylül.2010 Saat 11:59

Sinan Üye Profili Üyenin Mesajlarını Bul Yönetici Kayıt Tarihi: 22.Eylül.2008 Aktif Durum: Aktif Değil Gönderilenler: 98	Alıntı Cevapla Gönderim Zamanı: 16.Temmuz.2018 Saat 07:16
	Gözden geçirilerek güncellendi