STANFORD

   STANFORD

Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, 
Boston treninden inip utangaç bir tavırla rektörün bürosundan içeri girer 
 girmez, sekreter masasından firlayarak önlerini kesti..
Öyle ya, bunlar gibi 
ne idüğü belirsiz taşralıların Harvard gibi  üniversitede ne işleri 
olabilirdi?
 Adam, yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi. İşte bu 
imkansızdı..
Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu..
Yaşlı kadın, 
çekingen bir tavırla; "Bekleriz" diye mırıldandı..
Nasıl olsa bir sure sonra 
gideceklerdi.. Sekreter sesini çıkarmadan masasına döndü.. Saatler geçti, yaşlı 
çift pes etmedi. Sonunda sekreter, dayanamayarak yerinden kalktı. "Sadece birkaç 
dakika  görüşseniz, yoksa gidecekleri yok" diyerek rektörü iknaya 
çalıştı.
Anlaşılan çare yoktu..
Genç rektör, isteksiz bir biçimde kapıyı 
açtı. Sekreterin anlattığı tablo içini bulandırmıstı. Zaten taşralılardan, kaba 
saba köylülerden nefret ederdi. Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret 
etmek,olacak şey miydi bu? Suratı asılmış, sinirleri gerilmişti.
Yaşlı kadın 
hemen söze başladı. Harvard´da okuyan ogullarını bir yıl önce bir kazada 
kaybetmişlerdi.
Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki onun anısına okul 
sınırları içinde bir yere bir anıt dikmek istiyorlardı.
Rektör, bu dokunaklı 
öyküden duygulanmak yerine öfkelendi.
"Madam" dedi sert bir sesle, "Biz 
Harvard´da okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olsak, burası 
mezarlığa döner..."
"Hayır, hayır" diyerek haykırdı, yaşlı kadın.. "Anıt 
değil.. Belki,Harvard´a bir bina yaptırabiliriz". Rektör yıpranmış giysilere 
nefret dolu bir nazar fırlatarak "Bina mı?" diyerek tekrarladı. "Siz bir binanın 
kaça mâl olduğunu biliyor musunuz? Sadece son yaptıgımız bölüm
yedi buçuk 
milyon dolardan fazlasına çıktı.."
Tartışmayı noktaladıgını düşünüyordu. 
Artık bu ihtiyar bunaklardan kurtulabilirdi...
Yaşlı kadın, sessizce kocasına 
döndü :
"Üniversite inşaatına başlamak için gereken para buymuş? Peki, biz 
niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde?"
Rektor´un yüzü 
karmakarısıktı.. Yaslı adam başıyla onayladı. Bay ve bayan Leland Stanford, 
dışarı çıktılar. Doğru Californiaya´ya, Palo Alto´ya geldiler. Ve Harvard´ın 
artık umursamadıgı oğulları için onun
adını ebediyyen yaşatacak üniversiteyi 
kurdular.
Amerika´nın en önemli üniversitelerinden birini STANFORD´u.

Yazar	Mesaj Konu Arama Konu Seçenekleri Yanıt Yaz Yeni Konu Oluştur Konuyu Yazdır
terapist Üye Profili Üyenin Mesajlarını Bul Yönetici Kayıt Tarihi: 01.Ocak.2007 Aktif Durum: Aktif Değil Gönderilenler: 1803	Alıntı Cevapla Konu: STANFORD Gönderim Zamanı: 23.Mayıs.2010 Saat 08:31
	STANFORD Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, Boston treninden inip utangaç bir tavırla rektörün bürosundan içeri girer girmez, sekreter masasından firlayarak önlerini kesti.. Öyle ya, bunlar gibi ne idüğü belirsiz taşralıların Harvard gibi üniversitede ne işleri olabilirdi? Adam, yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi. İşte bu imkansızdı.. Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu.. Yaşlı kadın, çekingen bir tavırla; "Bekleriz" diye mırıldandı.. Nasıl olsa bir sure sonra gideceklerdi.. Sekreter sesini çıkarmadan masasına döndü.. Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi. Sonunda sekreter, dayanamayarak yerinden kalktı. "Sadece birkaç dakika görüşseniz, yoksa gidecekleri yok" diyerek rektörü iknaya çalıştı. Anlaşılan çare yoktu.. Genç rektör, isteksiz bir biçimde kapıyı açtı. Sekreterin anlattığı tablo içini bulandırmıstı. Zaten taşralılardan, kaba saba köylülerden nefret ederdi. Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret etmek,olacak şey miydi bu? Suratı asılmış, sinirleri gerilmişti. Yaşlı kadın hemen söze başladı. Harvard´da okuyan ogullarını bir yıl önce bir kazada kaybetmişlerdi. Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki onun anısına okul sınırları içinde bir yere bir anıt dikmek istiyorlardı. Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi. "Madam" dedi sert bir sesle, "Biz Harvard´da okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olsak, burası mezarlığa döner..." "Hayır, hayır" diyerek haykırdı, yaşlı kadın.. "Anıt değil.. Belki,Harvard´a bir bina yaptırabiliriz". Rektör yıpranmış giysilere nefret dolu bir nazar fırlatarak "Bina mı?" diyerek tekrarladı. "Siz bir binanın kaça mâl olduğunu biliyor musunuz? Sadece son yaptıgımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan fazlasına çıktı.." Tartışmayı noktaladıgını düşünüyordu. Artık bu ihtiyar bunaklardan kurtulabilirdi... Yaşlı kadın, sessizce kocasına döndü : "Üniversite inşaatına başlamak için gereken para buymuş? Peki, biz niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde?" Rektor´un yüzü karmakarısıktı.. Yaslı adam başıyla onayladı. Bay ve bayan Leland Stanford, dışarı çıktılar. Doğru Californiaya´ya, Palo Alto´ya geldiler. Ve Harvard´ın artık umursamadıgı oğulları için onun adını ebediyyen yaşatacak üniversiteyi kurdular. Amerika´nın en önemli üniversitelerinden birini STANFORD´u.

Misafir Üye Profili Üyenin Mesajlarını Bul Misafir	Alıntı Cevapla Gönderim Zamanı: 04.Haziran.2010 Saat 20:10
	İnsanlar yükseldikçe mi alçalıyorlar nedir...