gelecek? geçmiş? farkında değiliz

       ilk okul sıraları, büyüdüğümüzde aklımıza gelince yüzümüz tebessümle dolar. Yüreğimizi, büyümenin tatlı gururu ve bir okadar da üzüntü duygusu sarar. 

       Şöyle bir düşündüğümüzde, şimdilerde dizlerinizde kabuk bağlamış yaraları soydunuz oldumu hiç?  Yarın arkadaşınıza gösterip hava atacağınız bir şeyi beş dakika içersinde kırılması pahasına onunla paylaştınız mı? Kavga edip küstükten sonra, küs mü? barış mı? diye sorup her seferinde barışı seçiyor musunuz? her öğrendiğiniz yeni kelimeyi, arkadaşınızın kapısına koşarak giderek ona da bu nedemek diye sorup heyecanınızı paylaşıyor musunuz? bahçenize çiçek dikerken, sizin yanınıza gelen arkadaşınızla çiçeklerden biri sizin, diğeri arkadaşınızın evi olup çiçeklerin arasına bir yol yapıp diğer arkadaşınızın çiçek evine giderek oynadığız, sadece size ait olan kurgu oyunlarınızı oynuyor musunuz ? 
         Bazen hangisi daha doğru bilemiyorum çocukken bilmedeiğimiz çok şey var diyoruz. Ama çoçuklarımızın bildiği oyunları oynamayı bilmiyoruz. Toprağın üzerine basit bir şehir krokisi çizip, oyuncak arabamızla o, krokide şehir tutu atamıyoruz. arkadaşlarımıza oyun oyun oynamak, onunla zamanı geçirirken hayatımızdan an'ı onun la paymaşmak (hiç bir çı kar ol mak sı zın  ke yif ten baş ka) gözüyle bakamıyoruz... 

           Çıkarlarımız doğrultusunda hareket etmekten başka birşey yapamıyoruz. Sevgi için atılan bir adımın boşa gittiğini düşünüyoruz, aldığımız karşılığın somut bir madde olmadığı için... Bİr liranın yerini, bir parça sevginin yada fedekarlığın yada tebessümün yada minnettarlığın yada bir teşekkürün doldurduğuna inan madığımızın için : biz çoçuk olamıyoruz.... VE, çocuk olamadığımız için  iki, üç çoçuğun bir araya geldiklerinde, hangi güzellik ve hangi sevgiyle o an'ı paylaştıklarını onları dikkatle izlerken bile anlayamıyoruz.... 
         Çoçular için; bazen bir sıcak gülümseme ile sokaktan geçerken, nasılsın ne yapıorsun diyen bir abi yada ablanın onlara bir hediye vermek gibi bir  mutluluk verdiğimizin farkına bile varamıyoruz.... Da çoçuklarımızı br çikolata ile mutlu etmeye çalışarak onlarıda kendimiz gibi çıkarcı yapıyoruz....

         Ve bu yüzden mutsuz bir düyada yaşıyoruz......

                                     samet güner

Yazar	Mesaj Konu Arama Konu Seçenekleri Yanıt Yaz Yeni Konu Oluştur Konuyu Yazdır
smt-gnr Üye Profili Üyenin Mesajlarını Bul Kıdemli Üye Kayıt Tarihi: 23.Ocak.2009 Konum: öğrenci Aktif Durum: Aktif Değil Gönderilenler: 143	Alıntı Cevapla Konu: gelecek? geçmiş? farkında değiliz Gönderim Zamanı: 19.Eylül.2010 Saat 16:45
	ilk okul sıraları, büyüdüğümüzde aklımıza gelince yüzümüz tebessümle dolar. Yüreğimizi, büyümenin tatlı gururu ve bir okadar da üzüntü duygusu sarar. Şöyle bir düşündüğümüzde, şimdilerde dizlerinizde kabuk bağlamış yaraları soydunuz oldumu hiç? Yarın arkadaşınıza gösterip hava atacağınız bir şeyi beş dakika içersinde kırılması pahasına onunla paylaştınız mı? Kavga edip küstükten sonra, küs mü? barış mı? diye sorup her seferinde barışı seçiyor musunuz? her öğrendiğiniz yeni kelimeyi, arkadaşınızın kapısına koşarak giderek ona da bu nedemek diye sorup heyecanınızı paylaşıyor musunuz? bahçenize çiçek dikerken, sizin yanınıza gelen arkadaşınızla çiçeklerden biri sizin, diğeri arkadaşınızın evi olup çiçeklerin arasına bir yol yapıp diğer arkadaşınızın çiçek evine giderek oynadığız, sadece size ait olan kurgu oyunlarınızı oynuyor musunuz ? Bazen hangisi daha doğru bilemiyorum çocukken bilmedeiğimiz çok şey var diyoruz. Ama çoçuklarımızın bildiği oyunları oynamayı bilmiyoruz. Toprağın üzerine basit bir şehir krokisi çizip, oyuncak arabamızla o, krokide şehir tutu atamıyoruz. arkadaşlarımıza oyun oyun oynamak, onunla zamanı geçirirken hayatımızdan an'ı onun la paymaşmak (hiç bir çı kar ol mak sı zın ke yif ten baş ka) gözüyle bakamıyoruz... Çıkarlarımız doğrultusunda hareket etmekten başka birşey yapamıyoruz. Sevgi için atılan bir adımın boşa gittiğini düşünüyoruz, aldığımız karşılığın somut bir madde olmadığı için... Bİr liranın yerini, bir parça sevginin yada fedekarlığın yada tebessümün yada minnettarlığın yada bir teşekkürün doldurduğuna inan madığımızın için : biz çoçuk olamıyoruz.... VE, çocuk olamadığımız için iki, üç çoçuğun bir araya geldiklerinde, hangi güzellik ve hangi sevgiyle o an'ı paylaştıklarını onları dikkatle izlerken bile anlayamıyoruz.... Çoçular için; bazen bir sıcak gülümseme ile sokaktan geçerken, nasılsın ne yapıorsun diyen bir abi yada ablanın onlara bir hediye vermek gibi bir mutluluk verdiğimizin farkına bile varamıyoruz.... Da çoçuklarımızı br çikolata ile mutlu etmeye çalışarak onlarıda kendimiz gibi çıkarcı yapıyoruz.... Ve bu yüzden mutsuz bir düyada yaşıyoruz...... samet güner
	@@@@ baleva @@@@ +smt-gnr+