ÖYKÜLER

  Rüya

Abi... Hadi kalk, bak saat on oldu. Samiim, olm hadi len. Bak babama yakalanıcan şimdi. Biliyorum zor geliyo, muhtemelen şu anda rüyanda Şakira’yı görüyosun ama...
     - Nıheğ? Nası yani? Nerden bildin Sıdıka? Gerçi uyandırdığın sırada Sinop’daydım, Nafiz Dayımla benzin istasyonunda gazoz içiyoduk. Ama bu gece içerisinde Şakira’yı da gördüm rüyamda. Hem de defalarca kez... Heheh... Sahi, nerden bildin kız?
     - Bunda bilemiycek ne var abi, memleketimdeki erkeklerin yarısı on gündür aynı rüyayı görüyo. Valla kız bir geldi, pir geldi. Erkek nüfusunu telef etti o poposuynan. Ne diyim helal olsun. Bizdeki de popo ama elin kızınınkini görmek için Berke Barajı dolusu para ödüyolar. Annem geçen sabah beni gülmekten gebertti. "Kızcağız baseniyle eve ekmek götürüyo" dedi. İyi de en fazla iki sene daha götürür. 2008’in Pirelli Takvimi yayınlandığında çoktaaan.... Abi? Hişşş... Bak gene uyudu manyak. Abiii...
     - Whenever...wherever...ver...
     - Helal olsun valla. Çocuk İngilizce saundtrekiynen beraber görüyo Şakira rüyasını. Eh be Sıdıka sen haala rüyanda "Deprem Dede ile Erozyon Dede"den başkasını görmüyosun. Yıllardır "Riki Martin Duşta" konulu bir rüya görmek istiyorum asla kısmet olmuyo.
     - Ri... Kim duşta kız, nasıl yani? Hın...
     - Ay sen uyandın mı? Yok bişiy, eööö, Nafiz Dayımı diyorum, geçen gece ben de gördüm onu rüyamda. Sünnetinde altın kaplama telefon duş takıyomuş sana. Rüya işte, saçma oluyo haliynen. Hayırdır inşallah. Ehem...
     * * *
     - Sıdıka kız, kaldıramadın mı o koca eşşeği. Baban infilak edicek yer arıyo zaten. Eğer haala kalkmadıysa git söyle, cenin pozisyonunda yere yatsın, daha az zarar görür.
     - Valla bir kaç dürttüm ama oralı olmadı. Söğüt gölgesi pozisyonunda öylece yatıp onaltı yaşından küçük çocukların görmesi sakıncalı rüyalar görüyo.
     - Olmaz öyle şey, bu gece rüyasında Nafiz Dayını görmesi lazımdı onun.
     - Hayret bişey. Kız anne atıp da tutturdun mu? Yoksa, abimin göreceği rüyaların yayın akışı bi yerde mi yazıyo. Hadi Şakira’yı ben de tutturdum ama Nafiz Dayım tamamen sürpriz.
     - Ne atıp da tutturucam, gayet eminim. Bu gece Nafiz Dayını gördü. Dayıngilin gelinlik çağda bi kızı var, rüyasında kız Samim’e buz gibi bi su ikram edicek. O dakika ayı abinin gönlünü çelicek, en kısa zamanda baş göz edicez.
     - Hakkatende rüyasında benzin istasyonunda gazoz içmişler. Ama çok saçma yaa.
     - Neresi saçma? Nafiz Dayı’nla aramızda üveylik var, akraba evliliği sayılmaz.
     - Ben onu demiyorum.Yani, nasıl bilebilirsin ki. Ya yoksa bunlarda mı rüya? Ben henüz uyanmadım mı? Zaten sen gerçek hayatta öyle "cenin pozisyonu" felan diye espri yapmazsın ki. Direk terliği kapar dalarsın abimin odasına.
     - Nasıl bildiğimi izah edemem Sıdıka. Anneler çok şey bilir. Onlara da anneleri öğretir. Hiç bi kitapta tam yazmaz karı milletinin sırları. Adamlar duyup bilmesin diye kulaktan kulağa anlatırlar. Bu gizli sırlar olmasa adamlar taş üstünde taş koymaz. Tezelden birbirlerini gırtlaklayıp dünyayı batırırlar. Ben de sana anlatıyorum ama aklın bi karış havada, öz anan yerine kitap okuyup belgesel dinliyosun. Diskoverek Kanalı felan bilmez bunu. Bak almışsın hemen kitabını, ne yazıyo Tarık Akan "Anne Kafamda Bit Var" Niye anne? Çünkü 12 Eylül’de zulüm görünce evvela annenin kıymetini öğrenmiş adam. Analar az daha kudretli olsa darbe felan da olmaz memlekette.
     - Tamam annecim de, bunun bilimsel bi açıklaması olmalı. Dur bidakka... Senin terliğinin teki nerede Safiye Hanım? Düşündüğüm gibi di mi? Kesin bir ara terliği kapıp abimin odasına daldın sen. O sırada da sana rüyasını anlattı. Az kaldı inanıyodum valla, tam sana "Riki Martin Duşta" rüyası ısmarlıycaktım hehehe...
     - Vay kaltak vay. Tek terlikle de yeterim ben sana. Gel kız buraya kaçma.
     

SESLERİM Atilla Atalay

Gözlerini gözlerime dikmiş… Kaçırıyorum, yine buluyor… “Sen, sen bana dokunuyorsun” dedi… “Yüreğimde bir yerleri acıtıyorsun, ama anlatılmaz güzellikte bir şey.”

Tanrım, birşey olsa… Aygaz kamyonu filan geçse… Aniden ceviz iriliğinde dolu yağmaya başlasa… Bu romantik ortamın içine etse… Ne oldu bu kıza, neler söylüyor…

“İyi ki varsın… İyi ki… Neye benziyo biliyor musun? Eskiden kaldığım yurtta camlar, içerisi dışarıdan gözükmesin diye beyaz yağlıboyayla boyanmıştı. O boya tabakasındaki küçücük bir delikten bakınca dışarıyı görüyordum ben… Hele baharda, öyle güzel gözüküyordu ki… İşte seninle olmak, o bembeyaz ya da siyah şeyin ortasında küçücük bahara bakan deliği bulmak gibi.”

İşi şamataya boğmalıyım, yoksa fena olucak… Bu havada hayatta dolu yağmaz… Aygaz kamyonu geçiceği de yok… Kız resmen yerli film replikleri atıyor… Hayır, ben ters adamım, inanıveririm, dökülürüm, aşık olurum, betonlara çakılırım, asıl benim canım acır… Yerli film… Evet… Yerli film…
Ordan sı.malı muhabbete… En Ayhan Işık sesimi kullanarak, hınzır bir ifadeyle, ona Belgin Doruk muamelesi çektim… Misilleme olarak Yeşilçam öykülerinin değişmez repliğini attım…

“Bırak bu lafları, kaç para istiyorsun onu söyle… Onbin,yirmibin?..”

Esprime güldü… Güzel… Ardı arkasına zincirler, konuyu dağıtırım… Gülmesi bitince, “Bu da senin numaran” dedi… “Zırhın delinsin istemiyorsun… Hesapta hiçbir şeyi ciddiye almıyorsun… Aslında, sana göre hayat o kadar ciddi ve acıklı ki… Böyle bir numaraya gerek yok… Koyver gitsin kendini.” Gözlerime anne anne bakıyor… “Güzel olduğunuz kadar küstahsınız da bayan” dedim, Ayhan Işık sesimle…

Dedim, ama mümkün değil… Saatlerce bana inanılmaz sevgi sözcükleri sıraladı…

Ben ise ona yerli filmlerin değişmez repliklerinden attım durdum… Sırasıyla Necdet Tosun, Sami Hazinses, Cilalı İbo, Turist Ömer, Ediz Hun… Hatta bir ara ayağa kalkıp “Ayy-gaaz” diye bile bağırdım…

Sözünü ettiği yağlıboyadaki küçük delikten zırhımı açmasına izin vermedim… Yıkılmadım, yavşamadım, kendimi asla açmadım… Erkeklik gururuma, değmesindi yağlıboya…

“Korkacak bir şey yok” dedi… “Ben sana ne yapabilirim ki?”

“Çok şey” dedim… “Çok şey” derken kendi sesimi kullandığımı fark ettim. Hemen kendimi toparlayıp Ediz Hun, Ayhan Işık, Fügüran Osman ve Erdal İnönü sesleriyle ayrı ayrı üç kez “Çok şey” demeye çalıştım… Ama üçünde de kendi sesim çıktı…

Sonra… Sonra, yine yerli filmlerdeki gibi takvim yaprakları uçuştu… Ben onu hiç aramadım… Bir gün aklıma fena düştü, aradım… Aslında aramadım… Telefon açtım.

O, “Alo… alo” dedi, ben sustum… Aniden,”Susarken bile Ayhan Işık taklidi yapıyorsun” dedi… Anlamıştı… Aslında belki de tek sorun, gerçekten anlamasıydı…

“Ne fena diil mi?” diye sürdürdü… “İnsan hep çok sevilsin diye uğraşır… Sevilince de ödü patlar…” Sustum… “Belki de sen haklısın, o zırh ne kadar kalın olursa, o kadar iyi… Artık arama, olur mu?” dedi. “Ve sakın üzülme… O öyle nalet bir zırh ki; sen bile içerden delemezsin.”

Yine sessizlik… Derken, Belgin Doruk gibi son cümlesini söyledi….”Hesapta kendini koruyordun ama yine acı çekiyorsun… Boşver… Ne diyorlardı… Gençsin, unutursun.”

Genç miyim, unutur muyum?.. Telefonu kapadım… Sokağın köşesinden, yırtınarak bir Aygaz kamyonu geçip gitti…

 Kırılan Atilla Atalay


Kırık kalpleri götürürsün peşinden, çocukken yarım bıraktığın ekmekler gibi, ardınsıra koşarlar. Olmadık bir zamanda kendilerine dair şarkıyı kulağına fısıldar herbiri. Duymam artık sanarsın, dudağın o bildik melodiye hüzünle eşlik ederken, sen içindeki boşluğu bir başka boşluğa savurup avunursun. Kendi kırıklığını bir başkasının peşine takınca suskun ve çaresiz, belki, o zaman...

"Büyürüm di mi. Anlarım hanyayı konyayı. Vay be, derim, bööleyken bööleymiş meğersem. Çok iyi yaa. Sen ayrıcalıklısın şimdi, ne güzel, tüm bunları biliyorsun... Bırak, ben de kendikendime öğreniyim. "

Sana daha neler söyledim, daha nasıl yaraladım, şimdi hatırlamıyorum. Oysa, kırıcı olmamak için Muzo' dan dersler almıştım. "Ben sana layık değilim" yolları yapıcaktım. "Kafam karışık, kendim bile anlayamıyorum, ben galiba dengesiz birisiyim" filan diycektim. Final, "seni incitmek istemiyorum" cümlesi olacaktı. Daha nasıl inciteceksem artık. Öyle demiştim. Sen, susup kalbini peşime taktın. İlk ardıma baktığımda yok sanmıştım... Yazdığın mektuplar, şiirlerin, anlamlar yüklediğimiz deniz kabukları, küçük taşlar filan, alayına Sindirella'nın gece tarifesini açtım. Zaman dolmuştu, her birinin tılsımı gitmişti, taş, bildiğin taş; kabuk, cümle denizlerin, hatta okyanusların en sıradan kabuğuydu. Her dalga getirip atardı onlardan insanın önüne. Şiirlerin, geyik masalarına meze oldu...

Utanmadım, "bunları bana yazmıştı" diye anlatıp; üstüne en alçak rakılardan içtim. Senden bana, "Kendini dağıttı" diye haberler getirdiler... Dağılan bendim, anlayamadım; onlar, hiç fark etmediler...

Bana "Ay, kendimi tanıyamıyorum" dedi. "Nasıl bu kadar soğukkanlı olabiliyorum, hayret bişey". Daha fazla içmeyim diye bira bardağının ağzını kapattı. "Sen elinden geleni yaptın" diye sürdürdü. "Ben olsam, çok fena kırılır, bir daha beni aramazdım" dedi. Belki kabus görüyorumdur, diye kalkıp tuvalete gittim. Bu kız Muzo'yu tanıyor olamazdı. Yoksa, Muzo'nun "insan bitirme" teknikleri, üniversitelere seçmeli ders olarak konmuştu da benim haberim mi yoktu? Döndüğümde, "Bari sen söyle niye aniden sana karşı bişey hissetmez oldum. Oysa ilişkimiz daha yeni. Neden acaba. Ben ööle çok psikoloji kitabı okumadım" dedi. Aklımdan, patlıcan sıcakları, Habitat sonrası düşülen kentsel iletişim boşluğu, güneşteki kara lekeler, Ebabil Kuşlarının Başkentin çeşitli yerlerine yuva yapmaya başladığı ve bunun bir kıyamet alameti olduğu gibi anlamsız bir yığın neden söylemek geçti... Gülerdim, gülerdi, ben ölürdüm...

"Çok güzel şeyler yaşadık." dedi. "Adeta bir mucizeydi. Öyle mutluydum ki, herkes bana bi tuhaf bakıyordu. Dün, Firuze'ye anlattım durumu, bittiğine çok şaşırdı"... Yaa, demek çok şaşırdı Firuze. Sen de onunkine şaşırırsın vakti gelince. Öööle geyikleyip gidersiniz hayat boyu, daha durun bakalım, birbirinize anlatıcak kaç hikayeniz olucak. Ben, konu mankeni olarak bulunuyorum zaten hayatınızda. Firuze kim, bilmem etmem. Ama muhtemelen bu olup biteni benden daha iyi anlıyodur. Sen konuş Firuze, ben de ööle çok psikoloji kitabı okumadım hayatta. Nedir şimdi bu olup biten, ben neresine düşüyorum? Belki de bu Firuze, Muzo' nun dişi olanıdır.

Şimdi, yüzünde, ayağına kızgın ütü düşürmüş gibi acılı bir ifadeyle ayrılık replikleri attığı bu kafede ilk buluştuğumuzda, "bana olan duygularını" anlatmıştı... "Emin misin?" diye sordum, ilkten, " insan yaşamda neden emin olabilir ki" anlamında bişeyler söyledikten sonra,
"iğrençsin" demişti, "neden durduk yere seni kırmak talebiyle yaşamına giriyim ki, nası yani ööle anlık bişey, sen beni ne sanıyosun?" Gözlerinden, inanmamam gerektiğine dair şeyler okuyordum ama, galiba, yıllar öncesinin laneti kalkanlarımı aşağıya çekiyordu. Belalara karışma, vurulup düşme sırası bana gelmişti. Yıldızsız, hilâlli bir gecede, bir tuhaf ses, ısrarla adımı okuyordu.

"Biliyorum, benim başlattığım bu ilişkide, yine ben daha mesafeli davranabilirdim. Şimdi bu kadar kırılmazdın belki. Ama bunu ben seçtim. O sırada içimden gerçekten ööle geliyordu"... O konuşuyor, söz konusu kızgın ütüden benim ayaklarıma da düşüyor, boğazımda petrol yüklü tankerler ardı arkasına infilak ediyor. Kılavuz kaptan içimden bir kaç sözcük geçirmeye çalışıyor, daha dudaklarıma ulaşmadan kül olup gidiyorlar. Oysa, "Demek senin seçimin haa" demek istiyorum." Başka hoş seçimlerin var mı peki? Örneğin içi yavru dolu bir kuş yuvasının üstünde zıplamak ister misin, akvaryumda dolaşan kırmızı balığı yutmak? Oynarken, canını yakmak istediğin başka bir canlı türü var mı?" Birileri kafenin dekorlarını söküyor sanki, Muzo ile Firuze oyunu seyredip bitirmişler, yerler çekirdek kabukları, frigo kağıtları, buruşturulmuş sıra numaralarıyla dolu. Perdeyi güveler yiyor. Sigara benim, dekor değil, yanımda getirdim, garsona kaptırmayıp cebime atıyorum. "Neyiniz vardı" diye soruyor garson, O, "ne istediğimi bilmiyorum" diyor, garson, "hangimiz biliyoruz ki " diye söyleniyor. Ben konuşamıyorum ya; garson, oyun bitsin diye benim laflarımı da söylüyor. Bir güve gelip, perdenin hepsini yiyip bitirdiklerini dolayısıyla boş yere perdenin inmesini beklememiz gerektiğini anlatıyor... Ya da bana öyle geliyor.

Arabadan inerken, "Sen yine de beni tanıdığın için o kadar mutsuz olma" diyor, peki, olmam. İstediğimiz zaman birbirimizi arayabiliriz. Hatır felan sormak için yani. "iki medeni insan gibi"... Tabi, ben bir kertenkeleyim ya, kopan kuyruğum yeniden çıkınca ararım seni. Korkma sen ama, aziz dostun, "eks sevgilin" kertenkele, kellesini vurup yerden yere, kendisini dağıtmaz. "Hadi, sen de kendine iyi bak. "
Kapısı kapanınca, arabanın içindeki ışık da söndü. Şimdi, her yer karanlık. O, apartmanın kapısına doğru kuş gibi hafiflemiş yürüyor. Karanlıkta, peşinden pıtı pıtı koşan küçük bir şeyi farketmiyor. Belli ki henüz bilmiyor. Oysa, "Kırık kalpleri götürürsün peşinden. Çocukken yarım bıraktığın ekmekler gibi, ardınsıra koşarlar."

Atilla Atalay