Hayattan dersler

İkinci Ders :

Birinci 
Ders:

Okuldaki ikinci ayımda, hocamız test 
sorularını dağıttı.
Ben 
okulun en iyi öğrencilerinden biriydim. Son soruya kadar soluk almadan geldim ve 
orada çakıldım kaldım.
Son 
soru söyleydi :
'Her gün okulu temizleyen hademe kadının ilk adı nedir 
?'
Bu her halde bir çeşit şaka olmalıydı. Kadını, yerleri silerken, hemen her 
gün görüyordum.
Uzun 
boylu, siyah saçlı bir kadındı. 50'lerinde falan olmalıydı. Ama adını nerden 
bilecektim ki ! 
Son 
soruyu yanıtsız bırakıp kağıdı teslim ettim.
Süre biterken bir öğrenci, son sorunun 
test
sonuçlarına dahil olup olmadığını sordu.
'Tabii, dahil' dedi, 
Hocamız...
'İş yaşamınız boyunca insanlarla 
karşılaşacaksınız.Hepsi birbirinden farklı insanlar. Ama hepsi sizin ilginiz ve 
dikkatinizi hak eden insanlar bunlar.
Onlara sadece gülümsemeniz ve 'Merhaba' 
demeniz gerekse bile...'
Bu dersi hayatım boyunca unutmadım.
Hademenin adını da...
Dorothy 
idi.

İkinci Ders :

Bir gece vakit 
gece-yarısına doğru Alabama Otoyolunun kenarında duran bir zenci kadın 
gördüm.
Bardaktan boşanırca yağan yağmura rağmen, bozulan arabasının 
dışında duruyor ve dikkati çekmeye çalışıyordu. geçen her arabaya el sallıyordu. 
Yanında durdum. 60'lı yıllarda bir beyazın bir zenciye, hem de Alabama'da, 
yardıma kalkışması pek olağan şeylerden değildi.
Onu kente kadar götürdüm. 
Bir taksi durağına bıraktım. Ayrılırken ille de adresimi istedi, 
verdim.
Bir hafta sonra, kapım çalındı.
Muazzam bir konsol 
televizyon indiriyordu adamlar. Bir de not ekliydi, armağanda...
'Geçen gece 
otoyolda bana yardımınıza teşekkür ederim. O korkunç yağmur sadece elbiselerimi 
değil, ruhumu da sırılsıklam etmişti.Kendime güvenimi yitirmek üzereydim, siz 
çıka geldiniz. Sizin sayenizde ölmekte olan kocamın yatağının baş ucuna 
zamanında ulaşmayı başardım. Biraz sonra son nefesini 
verdi.
Tanrı bana yardım eden sizi ve başkalarına karşılık 
beklemeksizin yardım eden herkesi kutsasın...
En İyi Dileklerimle,
Bayan 
Nat King Cole.'

Üçüncü Ders :

Size Hizmet Edenleri Hep 
Hatırlayın...

Bir pastanın üç otuz paraya satıldığı günlerde 10 
yaşında bir çocuk pastaneye girdi. Garson kız hemen koştu... 
Çocuk sordu:
'Çikolatalı pasta kaç 
para ?'
'50 Cent.'
Çocuk cebinden çıkardığı bozukları saydı. Bir daha 
sordu:
'Peki, Dondurma Ne Kadar ?'
'35 Cent.' dedi garson kız, 
sabırsızlıkla.
Dükkanda yığınla müşteri vardı ve kız 
hepsine tek başına koşuşturuyordu.Bu çocukla daha ne kadar vakit geçirebilirdi 
ki... 
Çocuk parasını 
bir daha saydı ve
'Bir dondurma alabilir miyim, lütfen ?' dedi.
Kız 
dondurmayı getirdi.
Fişi tabağın kenarına koydu ve öteki 
masaya
koştu. Çocuk dondurmasını bitirdi. Fişi kasaya ödedi. Garson kız 
masayı temizlemek üzere geldiğinde, gözleri doldu birden..Masayı sanki akan 
gözyaşları temizleyecekti.
Boş dondurma tabağının yanında çocuğun 
bıraktığı 15 Cent'lik bahşiş duruyordu..

Dördüncü Ders :

Yolumuzdaki 
Engeller...

Eski zamanlarda bir kral, 
saraya gelen yolun üzerine kocaman bir kaya koydurmuş, kendisi de pencereye 
oturmuştu. Bakalım neler olacak diye gözlüyor...
Ülkenin en zengin tüccarları, 
en güçlü kervancıları, saray görevlileri birer birer geldiler, sabahtan öğlene 
kadar hepsi kayanın etrafından dolaşıp saraya girdiler. Pek çogu kralı yüksek 
sesle eleştirdi. Halkından bu kadar vergi alıyor, ama yolları temiz 
tutamıyordu.
Sonunda bir köylü çıkageldi. Saraya meyve ve sebze 
getiriyordu.
Sırtındaki küfeyi yere indirdi, iki eli ile kayaya sarıldı ve 
ıkına sıkına itmeye başladı. Kan ter içinde kaldı ama, sonunda, kayayı da yolun 
kenarına çekti. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereydi ki, kayanın eski 
yerinde bir kesenin durduğunu gördü.
Açtı... Kese altın doluydu. Bir de 
kralın notu vardı içinde...
'Bu altınlar kayayı yoldan çeken kişiye aittir.' 
diyordu kral.
Köylü, bugün dahi pek çoğumuzun farkında ol madığı bir ders 
almıştı.
'Her engel, yaşam koşullarınızı daha iyileştirecek bir 
fırsattır.'

Beşinci Ders :

Önemli Olan 
Vermektir..

Yıllar önce hastanede çalışırken, ağır hasta bir kız 
getirdiler. Tek yaşam şansı, beş yaşındaki kardeşinden acil kan nakli idi. Küçük 
oğlan aynı hastalıktan mucizevi bir şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığın 
mikroplarını yok eden antikorlar oluşmuştu.
Doktor durumu beş yaşındaki 
oğlana anlattı ve ablasına kan verip vermeyeceğini sordu. Küçük çocuk bir an 
duraksadı. Sonra derin bir nefes aldı ve 'Eğer kurtulacaksa, veririm kanımı' 
dedi. Kan nakli yapılırken, ablasının gözlerinin içine bakıyor ve 
gülümsüyordu.
Kızın yanaklarına yeniden renk gelmeye başlamıştı, ama 
küçük çocuğun yüzü de giderek soluyordu...
Gülümsemesi de yok oldu. Titreyen 
bir sesle doktora sordu :
'Hemen mi öleceğim ?'
Ufaklık, doktoru yanlış 
anlamıştı, ablasına vücudundaki bütün kanı verip, öleceğini düşünüyordu.

Teşekkürler Nilüfer