Alışkanlıklar..Mazeretler

           Hayatımıza dair iyi yada kötü olarak değerlendirebileceğimiz pek çok alışkanlığı ilk gençlik hatta çocukluk yıllarımızda kazanmaktayız. Bu alışkanlıklarımız ileriki yaşlarda tercihlerimiz şeklinde anılmakta ve pek de doğru olarak bizi biz yapan tercihlerimizdir diyebilmekteyiz. O halde yetişmemizin ilk yıllarInda gerek aile bireyleri gerekse de eğitimcilerimiz tarafIndan özellikle doğru alışkanlıklara yönlendirilmememiz gerekmelidir. Peki bu her zaman böyle olabiliyor mu..Acaba ebeveynler yada eğitimciler olarak bazen gösterdiğimiz toleranslar çocuklarımızın baş etme alışkanlık kazanmak yerine zor dan kaçmasına sebep olmuyor mu..Sabahleyin kalkmakta geciken yavrumuza haydi beş dakika daha yat toleransı ya kahvaltı gibi çok değerli bir öğünün atlanması yada servisin kaçması sonucunu doğurmuyor mu.. Halbuki hayır yavrum kalkmalısın uykun olduğunu biliyorum ama gecikmen tüm günün düzenini bozacaktır..demek ve akşamları vaktinde yatmasını alışkanlık haline getirmesine yardımcı olmamız daha doğru olmaz mı.. Örnekler hayli çok ve anlatmaya kalktğımızda uzayıp gidiyor..Biz isterseniz şöyle yapalım..Beykoz vakfı sanat merkezimizdeki çalışmalarImIzda ne tür prensipler oluşturmaya çalıştIğımızdan bahsedelim..

Öncelikle geliş gidiş saatlerimizde düzen uyguluyor ve buna herkesin uymasını istiyoruz..Bu düzenimizi anlatırken de yaşamda hiç kimseyi bekletmeye hakkımız olmadığını anlatıp biz özen gösterirsek başkalarının da bize özen göstermesi gerektiğinin böylece öğrenilebileceğinden bahsediyoruz..

Zaman zaman minik görevler verip bunların yapılmasını istiyoruz..Buradaki amacımız görev bilincini oluşturmak..Nasıl yapıldığını eksik yada fazla yapılmış olmasından ziyade samimiyete önem veriyoruz..Bu görevler araştırma..,inceleme yada yazma., ezberleme gibi hayatımıza katkısı olabilecek her konuyu kapsamaktadır. Hiçbir mazereti kabul etmiyoruz..mazeretlerin kendimize saygımızı kaybettirdiğini anlatıp..,mazeretlere sığınıp hatta içinde boğulmaktansa yapmadım yapmak istemedim.,çok ilgimi çekmedi itirafının doğru değil ama daha samimi olabileceğini anlatıyoruz..

Hayata dair prensipler oluşturabilmek adına(saplantılar değil) yapmamız gereken bir görevi yaparken başka bir görevi ihmal etmememiz gerektiğini anlatıyoruz.. Örneğin bu gün spor yapamayacağım çünkü yarın yazılım var söyleminin iyi bir şey uğruna başka iyi olaydan parça koparmak

 demek olduğunu ve doğrusunun her ikisini de yapmak olduğunu belki biraz uykudan birazda dinlenmeden alınabilecek zamanın her ikisine de yetebileceğini konuşuyoruz.

Çalışmaya gelemeyeceğim Arkadaşımın doğum günü var yaklaşımının da iyi bir şey uğruna başka iyi bir şeyi feda etmek olduğundan yola çıkınca hayatın programlanmasının.., evet bizim elimizde olmad ama dostlarımızın bizi tercih yapmak zorunda bırakmasının zamanla olumsuz sonuçlar doğurabileceğini konuşuyoruz..

       Tabii ki anlayış gösterilecek durumlar olacaktır..ancak bunlar basiti  içermemelidir..hastalık kabul edilebilir ama hasta olmamak için çaba sarf edilmelidir..örnekler uzayıp gidebilir ve tartışılabilir de..ancak temel düşüncemiz genç insanın mazeretlere boğulup kaçışlar yaşaması en temel tarifiyle kendisine haksızlıktır ve bu haksızlık alışkanlyğa dönüşürse kendine saygısızlığa doğru yolculuğu başlatabilir… ve sonrası tüm olumlu hareketlerin yerini basitlere bırakması anlamına gelecektir..İşte gerçek hareket noktası bence bu dur ..yetişmekte olan insanın önüne basit değil  önemli ve düzgün örnekler konmalı hatta düzgünler arasından seçme şansı tanınmalıdır..Bu arada en önemli örneğin ebeveyn ve eğitimci olduğu unutulmamalıdır..

Çok doru söylüyorsunuz hocam