ANILAR

Su sesleri çağlayan,

Beykoz meydanı hep çınar, hep serin.

Komşunun cumbasında tiz bir ney sesi,

Sahi kumrular, ne derdi anne?

Yakamozları kim yakar pek şaşardım ben,

Kırmızı ipek iple zargana peşinde geceler,

Cam şişemde ateş böcekleri

Gemiler mi küçüldü, ben mi büyüdüm?

Dimdiktir boğazın yokuşları,

Ot kokar buram buram;

Islak yosun, taze defne.

Kör piyango bileti satıcısı,

Beyaz sakalıyla Hafız Dede, hala girer düşlerime.

Dalyan Gazinosu’nda gazoz köpürtmek vardı şimdi,

Ya da çitlembik savaşı.

Ne zaman ay suya düşse,

Bir çocuk tutsa babasının elinden…

Ne güzeldi ahsap evimiz;

Arap kedi, sıcak ekmek, ateş böceği.

Sabun kokardı ahşap basamaklar,

Hanımeli, Japon Leylağı, keskin iyot.

?akadan kızardın bana anne;

Ne çok balık tuttun yine! diye.

Oysa, ne çok misafir ağırladın sen

Hep o güler yüzünle.

Taze soğan, yeşil maydanoz,

Sıcak börek; Hem de kıymalı.

Düşlere ihtiyaç yoktu o zaman.

Zaman; zaten bir düştü.

KEMAL ARTÜZ