Daha küçücüğüm... Ufak tefek, çıtı pıtı halimle "anneee bak tiyatro kursuu varmışşş" deyivermiştim heyecanla Beykoz Vakfı'ndaki afişi görünce... Tabi benim her faaliyetin içinde bulunmak isteyen, herşeyi kendi imkanlarınca yapmaya çalışan aktif annem (semra) , ben o tepkiyi verince gayet memnun bir şekilde "ne güzel olur yarın gelip konuşalım nasıl alıyorlarmış kursa" deyiverdi.. O ufak tefek çıtı pıtı kız çok sevindi tabiki.. Benim yaşımdan 3yaş büyüklerin! alt yaş sınırı olarak kabul edildiği Beykoz Vakfı'nda yaşım tutmamasına rağmen gönlüm öyle bir tutmuştu ki orayı.... Her ne olursa olsun, yaşım küçük olsada girmeliydim oraya.. O sahneye çıkmalıydım... O zamanlar sınavla alınıyordu.. 1ay öncesinden sınava hazırlanmaya başlamıştı o ufacık kız.. Her ne marifeti varsa hepsini gösterecekti sahnede, gösterecekti ki hayran kalsınlar... o ufacık kız ne kadar da yetenekliymiş desinler..   Sınav günü gelip çattı.. ne kadar heycanlansam da içim kıpır kıpır fıkır fıkır olsada büyük bir insan edası ile içeri girdim... Daha girer girmez sahnenin kokusunu hissettim içimde.. şimdi çok özlediğim o kokuyu.. Benden kocaman olan ve karşımda durup bana bakan insanların karşısında sahneye çok rahat çıktığımı hatırlar gibiyim..  çok rahat fakat bir okadar heyecanlı... Bir ses hatırlıyorum " Hoşgeldin küçük kız... ! " Sahnede yüzüme ışık vurmuş ben o sesin sahibini görmeye çalışırken o sesin hayatımda çok önemli bir yere sahip olacağını o zamanlardan anlamıştım sanki... "Ama sen çok küçüksün yaşın tutmuyor" demelerine rağmen, çocukluğun verdiği cesaret mi yoksa gerçekten orada çok olma isteğimden mi bilmem şu cevabı vermiştim: " Ama sonra beni kaçırdığınıza çok pişman olursunuz.."   Sahnede tüm yeteneklerimi en mutlu en şirin en rahat halimle sergileyip ayrılmıştım ordan... Ve sonuç : girmeye hak kazanmıştım !

Didoşum...canım benim