Bundan 2 sene evvel Balıkesir’in Gönen ilçesinde öğrenciydim.Orada çok güzel bir şey dikkatimi çekti.Bilenler vardır mutlaka,Ömer Seyfettin Gönenli'dir.Ve Gönen’de en yaşlısından en küçüğüne kadar kime sorsanız bilir Ömer Seyfettin’in Gönenli olduğunu.Hatta bilmeyeni kınarlar.Seyfettin’in “Ben Gönen’de Doğdum”sözünü bilmeyen bir Gönenli’ye rastlamadım 2 sene boyunca.Gönen Çarşı Camiinde, Ömer Seyfettin için her ölüm yıl dönümünde mevlit okutturulur.Ve katılabilen  herkes katılır o mevlide..Yazarını bu kadar sahiplenen halka çok imrenmiştim ve hala daha da imrenmekteyim.

Orhan Veli Kanık da Beykozludur.Ama çok sevdiğim halde ben bile bunu yıllar önce tesadüfen öğrenmiştim.Ben en azından öğrendim.Beykozlu olup da Orhan Veli’yi tanımayan  kaç kişi vardır kim bilir. Ve bunun suçlusu yine bizleriz.Biz Beykozlular.Neden değerlerimize Gönen halkı gibi sahip çıkmıyoruz,unutulup kaybolmasına izin veriyoruz?Kaç tane daha çıkabilir ki bir Orhan Veli? Bir tane var ve ona da biz sahibiz.Bizim yürüdüğümüz yolda yürüdü o da.Yalı köy sahilinde farklı zamanlarda aynı denize taş attık.

Bu değerin yok olmasına izin vermemeliyiz.Çarşı camiinde mevlit okutmak değil belki ama sahnemizde onun adına Orhan veli şiirleri eşliğinde güzel bir Orhan veli gecesi düzenleyebiliriz.27 mart dünya tiyatrolar gününü herkese benimsettiğimiz gibi Orhan Veli’yi de aynı şekilde benimsetebiliriz diye düşünüyorum.Bu düşüncemi sizlerle paylaşmak istedim.

BİRDENBİRE

Her şey birdenbire oldu.
Birdenbire vurdu gün ışığı yere;
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
Her şey birdenbire oldu;
Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan;
Filiz birdenbire oldu, tomurcuk birdenbire.
Yemiş birdenbire oldu.

Birdenbire,
Birdenbire;
Her şey birdenbire oldu.
Kız birdenbire, oğlan birdenbire;
Yollar, kırlar, kediler, insanlar...
Aşk birdenbire oldu,
Sevinç birdenbire.

GÜLÜMSÜYORUM

Sokakta giderken,kendi kendime
gülümsediğimin farkına vardığım anlarda
insanların beni deli zannedeceğini düşünüp
gülümsüyorum...

  http://www.siirperisi.net/sair.asp?sair=73 - YAŞAMAK



Biliyorum, kolay değil yaşamak,
Gönül verip türkü söylemek yar üstüne;
Yıldız ışığında dolaşıp geceleri,
Gündüzleri gün ışığında ısınmak;
Şöyle bir fırsat bulup yarım gün,
Yan gelebilmek Çamlıca tepesine...
-Bin türlü mavi akar Boğaz'dan-
Her şeyi unutabilmek maviler içinde.



Biliyorum, kolay değil yaşamak;
Ama işte
Bir ölünün hala yatağı sıcak,
Birinin saati işliyor kolunda.
Yaşamak kolay değil ya kardeşler,
Ölmek de değil;
Kolay değil bu dünyadan ayrılmak.

  http://www.siirperisi.net/sair.asp?sair=73 -

BAHARIN İLK SABAHLARI

Tüyden hafif olurum böyle sabahlar
Karşı damda bir güneş parçası,
İçimde kuş cıvıltıları, şarkılar;
Bağıra çağıra düşerim yollara;
Döner döner durur başım havalarda.

Sanırım ki günler hep güzel gidecek;
Her sabah böyle bahar;
Ne iş güç gelir aklıma, ne yoksulluğum.
Derim ki: 'Sıkıntılar duradursun!'
Şairliğimle yetinir,
Avunurum.

Ağlasam sesimi duyar mısınız,  
Mısralarımda; 
Dokunabilir misiniz, 
Gözyaşlarıma, ellerinizle?  
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, 
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu 
Bu derde düşmeden önce.  
Bir yer var, biliyorum; 
Her şeyi söylemek mümkün; 
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; 
Anlatamıyorum.  


	

		
 http://siir.gen.tr/siir/o/orhan_veli_kanik/index.html - Orhan VELİ  

Meral sana katılıyorum. Böyle önemli bir değerimize, Orhan Veli'ye, bizler yaşadığımız sürece sahip çıkmalı, onu yaşatmalıyız...

güzel fikir ve benim ufak bir fikrim daha var hazır yerel seçim arefesinde bu faaliyetin daimiyeti için belediye önderliğinde bir şeyler yapılabilir tabi bu herkesin ortak olarak verebileceği bir karar!

Beni bu güzel havalar mahvetti,

Böyle havada istifa ettim

Evkaftaki memuriyetimden.

Tütüne böyle havada alıştım,

Böyle havada aşık oldum;

Eve ekmekle tuz götürmeyi

Böyle havalarda unuttum;

Şiir yazma hastalığım

Hep böyle havalarda nüksetti;

Öncelikle Şiirlerin, Şairlerin böyle sitelerde bulunması bence çok faydalı. Herkes Her şairi bilemez fakat, burası bir kapı niteliğinde. Düşünsenize bu gibi siteler olmasaydı, belki de bir çok şiirden habersiz olabilirdik. Nereden biliniyor sadece bu gibi yerlerde anıldığını sanatçıların, şairlerin, insanların. Ben Orhan Veli'nin şiirlerini belki ezbere bilmiyorum fakat onu ne kadar sevdiğimi, ona olan saygımı bilmem bana yeter. Küçük bir de espiri. Biz dünyanın anlamını aramıyoruz ki, Orhan Veli SEVİYORUZ, SEVECEĞİZ, SAYGI VE GURUR DUYUYORUZ... 

"http://www.orhanveli.net/etkinlikler.html"

Birkaç gündür yazılanları merakla takip etmeme rağmen, MustafaT’nin son yazdığı yazısı rahatsızlık vermeğe ve üzmeğe başlamıştır. Öncelikle, MustafaT, sana belki de iyi bildiğini düşündüğün eleştiri kavramından ukelalık yapmadan bahsetmek istiyorum. Eleştirinin, hakim olduğun, özümsediğin ya da uzmanlığın olan bir konuda, yine çok iyi derecede bilgi sahibi olduğun, özümsediğin fikir,kişi, kişiler eser veya çalışma hakkında yapılması eleştiriyi gerçek ve güvenilir bir eleştiri yapar. Bu noktada Orhan Veli ile ilgili bilgilerine ve bahsetttiğin şeylere inanarak Orhan Veli'yle ilgili sevgini takdir ediyor ve saygı duyuyorum. Ancak, forumumuz, sitemiz ya da grubumuz hakkında çok az bilgi sahibi olduğun ya da hiç bilgi sahibi olmadığın, (ki, söylediklerinden anlaşılıyor) seni bazı noktalarda eleştiri yaparken bir kez daha düşündürmesi gerektiğine inanıyorum.

Evet sana bir noktada katılıyorum; projeleri açıklamak kolaydır, onlara hayata geçirmektir zor olan ve yeri gelince herkesin bir projesi vardır, hatta memleket bile kurtarırlar bu projelerle... Ve zaten bizi tanımadığını düşündüğüm nokta burada başlıyor. Burası ve grubumuz varlığını sürdürdüğü 11 yıldan beri, kimsenin gerçekleştiremediği, altına imzasını atmaya cesaret edemediği, başarmak için becerisine ve çabasına güvenemediği, herkesin "Olmaz böyle şey" dediği, "Hadi canım sen de" diyerek dikkate almadığı projelerle başta Beykoz olmak üzere, tüm İstanbul ve Türkiye'ye sınırsız katkıları olmuştur. Sadece birkaç tanesini örnekleyeyim: 1998 yılında oluşturulan çocuk tiyatro grubu, tüm oyuncuları "çocuk"lardan ibaret olan kadrosuyla, Türkiye'nin ilk "Kadrosunun Tamamının Çocuk Olduğu İlk Çocuk Tiyatrosu" olmuş ve bu “ilk” daha sonraları tüm ülkeye yayılmıştır; bu güne kadar belki de hiç düşünülmeyen "İşitme Engellilere İşitme Dili Çevirisiyle" tiyatro oyunu bizim tarafımızdan oynanmıştır; oynanan her oyuna ücretsiz olarak tüm il ve ilçeden, hatta otobüs tutularak köylerden okullar çağrılmış çocuklar ilk defa evet ilk defa tiyatroyla tanışmışlardır; yine hiçbir yerde görülemeyecek bir proje olarak, gelen izleyici çocuklar oyun sonrasında yaşıtları oyuncular ile aynı sahnede oyunlar oynamış, dans etmişler ve onların da ulaşılamaz olmadığını, kendilerinin de birşeyler yapabileceğini görme şansı bularak imrenme hissini sadece çocuksu bir isteğe bırakmışlardır; daha sonraları büyük ve küçük grubu tarafından sergilen sayısız oyun, müzikal, gösteri, resital, unutulmaya yüz tutmuş 27 Mart'ı yaşatma etkinlikleri, heyecanla kutlanan 29 Ekimler sadece görünür izleyici olarak onbinlere, çeşitli ülke çapındaki festival, etkinlik, yazılı ve görsel medyanın da katkılarıyla milyonlara  ulaşmıştır. Bunlar sadece şu anda aklıma gelen yüzlerce paylaşımımızdan birkaç tanesidir.  Şimdi bunları niye mi anlatıyorum? Amacım salt bir övünme isteği değil, zaten bir sanatçı mütavaziliğiyle anılmalıdır ilk önce. Ancak “Bilgi Eksikliği” kişileri yanlış yönlere götürüyorsa, bu noktada gerekli bilgiler verilmelidir. Anlatıyorum, çünkü "Biz, bekleyerek insanları olgunlaştırmaya çalışmıyoruz". Hayatında ilk defa tiyatroyla tanışan, tiyatronun katkısıyla hayatına yön veren, onu sınırsızlığı içerisinde çeşitlendiren, kişiliğini doğru fırça darbeleriyle şekillendiren, sadece sahneye çıkanın bileceği sahne heyacanını küçücük yaşlarında yaşayan, yıllardır perdelerini kapatmayan sahnemiz, yıllardır canla başla, sağlık sorunlarıyla savaşan hocamız, değerli teknik ekibimiz, yardımcı ekiplerimiz "BEKLEMEMENİN" en büyük kanıtıdır. Çünkü, biz kimseye "Sınıfında kaç kişi tiyatroyu biliyor, sınıfında kaç kişi sanheye çıkmış demedik". Biz "SINIFINDA KAÇ KİŞİ DAHA TİYATROYU ÖĞRENEBİLİR, KAÇ KİŞİ DAHA BU ZEVKİ, ÖĞRETİYİ TADABİLİR" dedik.  Onları tiyatroyla tanıştırken nasıl daha fazla “Hayatlarına, Kültürel ve Sanatsal Yaşamlarına Katkı Sağlayabiliriz” dedik. BİZ MED-CEZİRLE KIYIYA SÜRÜKLENEN DENİZ YILDIZLARINI TEKER TEKER OKYANUSA ATARKEN, SADECE OKYANUSA ATTIĞIMIZI DÜŞÜNÜP, BİR SONRAKİNİ DE NASIL SUYLA BULUŞTURURUZ DEDİK. BİZ, AMA ONLARDAN MİLYONLARCA VAR, YAPTIĞIMIZ NE İŞE YARIYOR DEMEDİK, BİLDİK Kİ, SUYLA KAVUŞTURDUĞUMUZ HER BİRİ İÇİN BİR İŞE YARIYORDU.

İşte bu noktada birisi "Hayal Projelerimizden" bahsederse işte asıl komik olan bu olacaktır. Lisedeyken arkadaşlarına şiirin zevkini tattırdığını yazmışsın, gerçekten takdir ettim. O zaman bizi daha iyi anlıyor olman lazım, ama öncelikle sana tavsiyem önce bu oluşum, bu grup ve bu insanlar hakkında fikir sahibi olman, eğer düşüncesini eleştirdiğin kişiyi tanımıyorsan o eleştiri olamaz ve diğer çevrelerce de güvenilir bir kaynak oluşturamaz. Burası, bizim kendimizi aktif göstermek için, ya da birşeylere farkındalık göstermek uğruna sıradan konular hakkında birkaç cümle yazdığımız bir forum sitesi değildir.  Burası yıllardır, cahillikle, bilgisizlikle, zevksizlikle, kültürsüzlükle savaştığımız; tükenmeye yüz tutmuş estetik beğenilerini yaşatmaya çalıştığımız; sanatı, sanatçıyı, kültürü, tiyatroyu, resmi, müziği onu anlayarak yaşatmaya çalıştığımız; insanları etkilemek uğruna sanatımızın, kültürümüzün seviyesini düşürmediğimiz, insanlarımızın beğenilerini, sanatsal ve kültürel zevklerini geliştirmeye çalıştığımız, sahne çalışmalarımızın, grubumuzun, yuvamızın sadece sanal bir koludur. Burayı sadece kültür ve sanat hakkında konuşulan, konuşulanların havada kaldığı, insanların sadece kendi kültürel ve sanatsal egolarını tatmin ettiği bir yer gibi görmek büyük bir bilgisizlik ve cahillik olacaktır. Kaldı ki, sitemiz sayesinde hergün bizi yüz yüze göremeyen yüzlerce, binlerce insana ulaşıp projelerimizin daha da hayat bulmasını sağlıyoruz.

Dipnota dipnot: Hayat bir besin zinciri gibidir. Eğer insanları iyi eğitirsen, kültür ve sanat aşılarsan, insan bilinçlenir, farkındalaşır; bilgisini, becerisini, öğrenme güdüsünü tatmin etmek ister, gelişmek ister, öğrenmeyi öğrenmek ister. İşte o zaman, yani sen insanları eğittiğin, kültür ve sanatı aşıladığın zaman da işte o zaman “Sokakta Esrar İçen Mahmut” olmayacaktır, “Tiyatrodan, operadan çıkmayan Mahmut”, akşam sevdiği işinden evine gelirken eşine bir çiçek, çocuğuna bir oyuncak olan Mahmut, arkadaşlarıyla kimi zaman maç izlediği gibi sanat tartışmalarına da katılan, şiirlerini paylaşan Mahmut, ve işte o zaman sanat sitelerinde gezinen ve yorum yapabilen “Mahmut” olur. Yeter ki, biz karanlığa “Burası ne kadar karanlık” diyerek değil, karanlığa bir ışık yakmaya çalışarak karşı duralım...